Title of the Performance: Habitas of Dreams: Schets the Sound

Description:

Habitas of Dreams: Schets the Sound is a performative meditation on the fragile architecture of being – an attempt to grasp what resists permanence: sound, sleep, presence. It is a practice of listening not merely with the ears, but with the body, with the porous fabric of existence itself. Within a shelter woven from textiles, light, and vibration, the artist poses a fundamental question: Can sound become a space, and can space become a dream’s trace?

An ephemeral structure – a tent, a refuge, a dwelling – becomes an ontological figure of the dream-house. It is a threshold space where the personal merges with the collective, where the boundary between the inside and the outside dissolves. Fabric, seemingly mute, transforms into a surface of inscription, resonating with memory and sonic echoes. The voice here is not a tool of communication; it does not speak – it dreams. It vibrates. It imprints itself upon the material.

Through subtle acts – breath, contact, whisper – the artist materializes presence in time. Time in this work is not linear but spiral. The performance does not build toward a climax; it circles, folds back, envelops. Like Scheherazade’s tales, it does not end, but persists – not to resolve, but to prolong the life of the telling and the act of being.

The evening illumination of the textile shelter, composed of these gestures, sounds, and imprints, is not a culmination but a revelation. Not the exposure of an interior, but of interiority – the visible manifestation of that which is normally invisible: voice, emotion, dream.

This is not a performance to be watched.
It is a space to dwell in.

Soundscape co-created by: Sakia Vegas
Project coordination: Erna Verlinden

Habitas of Dreams: Schets the Sound

Opis:

Habitas of Dreams: Schets the Sound to performans będący medytacją nad kruchą architekturą bycia – próbą uchwycenia tego, co ulotne: dźwięku, snu, śladu obecności. To praktyka słuchania świata – nie tylko zmysłami, ale całym ciałem, całą tkanką istnienia. W przestrzeni utkanej z tkaniny, światła i drgań, artysta stawia pytanie: czy dźwięk może stać się przestrzenią, a przestrzeń – zapisem snu?

Efemeryczna struktura – szałas, namiot, schronienie – funkcjonuje tu jako ontologiczna figura domu snu. To miejsce, w którym to, co osobiste, styka się z tym, co wspólne, gdzie granica między wnętrzem a zewnętrzem zostaje zawieszona. Tkanina, z pozoru niema, staje się tu powierzchnią zapisu dźwięku, membraną wspomnień i rezonansów. Głos nie pełni funkcji komunikacyjnej – nie mówi, lecz śni. Rezonuje. Odciska się na materii.

Artysta, poprzez subtelne działania – materializuje obecność w czasie. Czas nie jest tu linearny, lecz spiralny – performans nie rozwija się w kierunku kulminacji, lecz zapętla się, wraca, otacza. Jak opowieść Scheherezady – nie kończy się, lecz trwa, by przedłużyć życie opowieści i samego aktu bycia.

Wieczorna iluminacja namiotu, zbudowanego z tych śladów, dźwięków i gestów, nie jest finałem – jest objawieniem. Odsłonięciem nie wnętrza, lecz wewnętrzności – materialnej obecności tego, co zwykle niewidzialne: głosu, emocji, snu.

To nie jest performans do oglądania.
To przestrzeń do bycia w środku.

Performans Habitas of Dreams: Schets the Sound to zmysłowa podróż przez przestrzenie pamięci, snu i wyobraźni, prowadzona za pomocą dźwięku, ruchu i tkaniny. Projekt zrealizowany przez Dawida Wojtalewicza w ramach międzynarodowego cyklu artystycznego bada granice pomiędzy przestrzenią prywatną a wspólnotową, między ciałem a otoczeniem, między tym co słyszane, a tym co widziane i przeżywane.

W centrum działania znajduje się intymna struktura – rodzaj „habitasu”, szałasu snu – zbudowana z półprzezroczystych tkanin, światła i powietrza. Wnętrze staje się miejscem medytacji i rejestracji osobistych impulsów dźwiękowych: głosu, oddechu, drgań ciała. Te foniczne fragmenty zostają przekształcone w notacje wizualne – zapisy, rysunki, ślady na materiałach. Performans nie rozgrywa się jedynie przed widzami – wciąga ich w proces współtworzenia: obecność staje się formą współuczestnictwa.

Schemat performansu:

• Artysta buduje efemeryczną strukturę – azyl snu i opowieści

• Głos, dźwięk i ciało przekształcają przestrzeń w „żywy instrument” i medium pamięci

• Tkanina reaguje na światło i dźwięk – staje się ekranem dla wewnętrznych pejzaży

• Performans kulminuje w akcie iluminacji, kiedy struktura zostaje oświetlona od zewnątrz, ujawniając zapisane historie, linie i emocje

Charakterystyka:

• performans site-specific / in situ

• multidyscyplinarne podejście: instalacja, dźwięk, tkanina, światło, ruch

• forma rytuału, intymnego aktu tworzenia i zapisu

• aktywne włączenie publiczności poprzez obserwację i rezonans emocjonalny